Τα σπασαμε και τελος. (Εναλλακτικος τιτλος:3000 κουτσά Ιγκουάνα στο Βόρνεο)

«Ας το παμε τουλαχιστον μεχρι την Παρασκευη ρε μαλακες να το στρογγυλεψουμε», «θα ξαναγραψουμε τον Σεπτεμβρη; καλη φαση ηταν ρε», «αμα πουμε οτι ηταν πλακα η προθεσμια, τωρα που στρωσαμε το κλεινουμε; Μαλακια ρε, να το ξανασκεφτουμε»…

Ο μεγαλυτερος φοβος για εναν blogger ειναι το τελος. Το τελος της εμπνευσης, το τελος των comments, το τελος της δημοφιλιας. Κανεις να γραψεις ενα μηνα και το στρωμενο παρεακι σου εχει εξαφανιστει. Κομμενη η επικοινωνια. Παλι απο την αρχη.

Μετα ειναι το αλλο, ο φοβος οτι το αγαπημενο σου blog καποτε θα κλεισει. «Οχι ρε γαμωτο, και γω τωρα τι θα διαβαζω; Ησουν ο καλυτερος, μην το κανεις αυτο ρε, εμεις σε αγαπαμε σε διαβαζουμε, παει η ποιοτητα στην μπλογκοσφαιρα, γαμωτο, καλο ταξιδι, θα μας λειψεις. «

Ε ψιτ κοπελια, παψε να διαβαζεις με αυτιστικο τροπο και αναζητησε νεες πενες. Ξερεις, πολλες απο αυτες μπορει να ειναι και παλιες.

Μισιρλου.

————–

 

Αγαπητό μου ημερολόγιο.

Σήμερα έκλεισε το καλύτερο μπλογκ, το taspam. Το διάβαζα καθημερινά τον τελευταίο καιρό και πόσο με είχε διασκεδάσει! Τώρα όμως δεν υπάρχει πια.

 

Είμαι πολύ στεναχωρημένη. Τι είναι αυτό το πράγμα με το ίντερνετ. Εθίζεσαι στην επικοινωνία κι όταν ένα πρωι απότομα αυτή κόβεται, νιώθεις συντετριμμένη. Αυτή τη στιγμή έχω κλείσει τα φώτα και τα πατζούρια στο σπίτι και κάθομαι στο πάτωμα στη μέση του δωματίου και πληκτρολογώ κλαίγοντας.

 

Το ξέρεις πως θα συμβεί. Καμιά φορά ξυπνάς μέσα στη νύχτα τρέχεις να ανοίξεις 35 παράθυρα στον εξπλόρερ (ή στο μοτζίλα, αλλά με τρομάζει αυτός ρε παιδιά – μου θυμίζει γκοτζίλα χιχι) και μόνο όταν βεβαιωθείς επιστρέφεις στο μαλακό σου στρώμα.

 

Ξέρεις πως είναι κάτι προσωρινό το μπλόγκινγκ. Αύριο η ζωή θα στα φέρει αλλιώς και θα το κλείσεις. Το ίδιο θα συμβεί και με τους αγαπημένους σου μπλόγκερς. Κι όμως θέλεις λίγο ακόμα. Κι άλλο λίγο.

 

Τι να σου πώ αγαπημένο μου ημερολόγιο. Δε ξέρω. Ας υπήρχε μόνο κάποιος ιππότης να κατέβει από το άλογο και να με παρηγορήσει.

 

Η αδερφή του φάιτ μπακ

 

————–

 

΄΄ Να ξέρεις πότε να σταματάς’’ λένε πολλοί αλλά ποτέ δε τη πίστεψα αυτή τη μαλακία. Τα πράγματα είναι ωραία να τα ευχαριστιέσαι μέχρι το τέλος, να τα λιώνεις και να τα ξαναρχίζεις πάλι. Η αρχή και το τέλος του κάθε «πρότζεκτ» είναι πολύ εύκολη υπόθεση. Το πιάνεις, το αναλύεις, το στολίζεις, το παρουσιάζεις και το ολοκληρώνεις. Γι αυτό εδώ άγνωστο το μέλλον του αλλά λίγη σημασία έχει. Σημασία σε αυτό το πράγμα που λέγεται μπλογκ-ινγκ έχει το να καταλαβαίνεις, να ανοίγεις τα αυτιά σου και να βλέπεις με τα μάτια σου. Να μη ζορίζεσαι, να μη παλεύεις απλά να ξετυλίγεσαι. Και να ξετυλίγεις και τους άλλους. Όσο μπορείς. Χωρίς να κρίνεις τη σκέψη τους, μόνο τον τρόπο τους μπορείς. Δεν είναι διαγωνισμός εδώ. Ούτε δώρο αποχυμωτή δίνει κανείς , ούτε βραβείο καλής θελήσεως. Το κέφι μας κάνουμε, σε άλλους το κέφι είναι απλά λίγο πιο σοβαρό. Και μη στροβιλίζεις ότι ακούς γύρω σου. Να επεξεργάζεσαι μόνο. Και στη τελική η μαγκιά δεν είναι να χειροκροτείς τη πάρτη σου. Η μαγκιά είναι να χειροκροτείς για την πάρτη σου.

Κολοκυθι

————–

Δηλαδή τι είναι αυτό; Post-υπόκλιση μετά το τέλος της παράστασης; Να πέσει το χειροκρότημα; Ας το παραδεχτούμε, αποτύχαμε. Δεν γίναμε νούμερο 1 στην λίστα του wordpress. Παρόλο που προσπαθήσαμε με εξαιρετικής ποιότητας post, που μιλούσαν για καυτά ζητήματα, όπως τυφλούς κάστορες, κουτσά χταπόδια, μπογάτσες και περγαμόντο.

Από σήμερα αυτό το blog θεωρείται ληγμένο. Μη το πιείτε, λουστείτε.

Λούθορ