H επιστολη της Αργυρενιας: «Ημουν κι εγω στο Συνταγμα»

Δε χρειαζεται συστασεις. Η αργυρενια αηδιασμενη απο την αθλια κατασταση του υδρευτικου δικτιου στις Κουκουβαουνες και τις ανοστες μπαμιες που αγορασε απο το Μπογιατι, ριχνει τα βελη της και οποιονα παρει ο Χαρος. Και προειδοποιει: «Φιλε, αν δεν εχεις κατι να κανεις, μην το κανεις εδω…»

Προς κάθε ενδιαφερόμενο
Κοινοποίηση: Κάτια Προϊσταμένου

Επιθεώρηση Εργασίας

Γιάγκος Δράκος

Κουκουβάουνες, κάποια Τρίτη του Ιούλη
Άγνωστε,

Έιχα βαρεθεί τον ήχο που έκανε το κλιματιστικό σας εκει μέσα, ένιωθα ότι είμαι σε σαλόνι πλοίου λίγο πριν αναχωρήσει. Μάταια περιμενα το καλωσόρισμα του πληρώματος, το μόνο που ακογοταν ηταν το καταραμένο το τηλέφωνο που σ’ αυτό τουλάχιστον το γραφείο, δεν σταματουσε ποτέ. Μία βδομάδα πριν βουλιάξουν 29 ολόκληρα αναμμένα κεράκια σε τούρτα αμυγδάλου και τα μάγουλά μου φουσκώσουν με αέρα για να σβήσουν τη φλόγα τους, εγώ εύχηθηκα να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο και να ταξιδέψω στο μαγικό 2000, στην αλλαγή της χιλιετίας, όχι για να γίνω πάλι εικοσιδύο ετών, αλλά για να κλέψω την ιδέα της συγγραφής του βιβλίου ‘ ο διάολος φορούσε πράντα’.
Ο δικός μου έξαποδώ βέβαια , φοράει Άννα Ρίσκα στην καλύτερη περίπτωση, καθώς η τσιγκουνιά είναι το δεύτερο πράγμα για το οποίο διακρίνεται. Το πρώτο είναι η αλωπεκίαση. Θα ξεκινούσα λοιπόν με τη φρέσκια ιδέα του να καταγράψω όλα όσα θα μου συνέβαιναν σ’ ένα παράλληλο σύμπαν χρόνια μετά, όπου αυτή η ελεεινή κακοντυμένη γεροντοκόρη με βασανιζε ξεχνώντας πάντα χαρακτηριστικά το όνομά μου λέγοντάς με Ασημούλα ή Ρένια. Την ημερα που με αποκάλεσε Δημήτρη το ποτηρι ξεχειλισε. Λιγο πριν ειχα αναφωνησει «that was the last straw» οταν ειχα αναγκαστει να πιω τον φραπε απο το ποτηρι κανοντας πλουσιο λεβεντικο μουστακι στο πανω χειλος με τον αφρο. Αλλα οχι και Δημητρη…Ξεκίνησα αυτή την επιστολή διαμαρτυρίας.
Είναι ο Ερμής που ευθυγραμμίζεται, αλλιώς θα είχα κάνει την προσωπική μου επανάσταση. Μόλις έκλεινα δεκατετράωρο εργασίας, θα χτυπούσα τη γροθιά μου στο τραπέζι, θα έλεγα ‘enough’ με το σθένος και την πυγμή της Τζένιφερ Λόπεζ στη σχετική ταινία, θα παρακινούσα τους συναδέλφους να πουν όχι στην καταπίεση και στην αφαίμαξη, θα έγραφα συνθήματα στους τοίχους και τότε θα πιανόμασταν όλοι χέρι χέρι και θα τραγουδούσαμε το ‘Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες’. Η φωνή μας θα έφτανε παντού, το σκηνικό θα θύμιζε την ταινία ‘ η κόρη μου η σοσιαλίστρια’ κι έτσι κάθε χρόνο, τέτοια μέρα οι εργαζόμενοι της εταιρείας θα ξεχύνονταν στην Κηφισίας χορεύοντας συρτάκι προς τιμή μου.

Ο κέρσορας αναβοσβήνε είκοσι λεπτά και η δουλειά δεν σταματησε ποτέ. Αυτή η επιστολή δεν ήταν γραφτό να ολοκληρωθεί. Τελικα αποφασισαν πως η συνηθεια μου να ανακατευω μελανι σουπιας μαζι με τις ζαχαρινες στους καφεδες που εφτιαχνα για τους πελατες ηταν υπερβολη και με απελυσαν.

Για ένα λυπάμαι: κατα τη διαρκεια της παρα λιγο επαναστασης μου είχα αφήσει σ’ ένα δισκάκι τέσσερα μπουγατσάκια κι όσο σου εγραφα, αυτά εξανεμίστηκαν. Δεν θα τον βρω τον π@υστη που τα’φαγε; Ακομα και μετα απο τοσα χρονια το φυλλο κρουστας που προοριζοταν για μενα ζηταει εκδικηση…
Σινσέρελι γιόρς,
Αργυρένια, αυτή η άγνωστη.